Historia collage'u rozdział XI

Rozdział XI

                Ferie minęły dosyć szybko. Wyjątkowo monotonicznie niż zawsze. Można powiedzieć, że Elizabeth starała się o nim zapomnieć. Jednak nie wyszło jej to. Pierwszego dnia w szkole na lekcji geografii oglądali film o glebach. Profesor zapytał Elizabeth czy przyniosła pracę, dzięki której wygrała konkurs. Dziewczyna podeszła do biurka i pokazała pamiętnik astronauty. On przeglądał go bardzo delikatnie żeby nie uszkodzić pracy. Otworzył na stronie, na której opisana była śmierć i przeczytał na głos: „Kocham Cię”, a całe zdanie brzmiało: „Ostatnie słowa, które do niej skierował to Kocham Cię”, więc dlaczego powiedział na głos tylko dwa ostatnie słowa, które tak wiele znaczą? Popatrzył chwilę w pamiętnik, a później zamknął go bez słowa i oddał. Elizabeth na te słowa przeszedł dreszcz. W pierwszej chwili miała odpowiedzieć ironicznym tonem: „Jakie to było czułe z pana strony”, ale pohamowała się. Czuła jakby to zdanie było kierowane do niej. Przy całej klasie wyznał jej co czuje. „Widać fantazja mnie już ponosi skoro rzeczywiście myślę, że to było do mnie” - pomyślała.
         Kolejna noc kiedy śnił jej się Martin Collins. Tym razem chciał zeskanować pamiętnik, który przygotowała na konkurs. Byli w jakiejś sali całkiem sami. Po chwili, gdy pamiętnik się skanował nauczyciel objął Elizabeth. Było to dla niej wstydliwe uczucie, bo w końcu to profesor geografii ale tak bardzo tego pragnęła. Później już usłyszała tylko dzwonek budzika rozpoczynający nowy dzień.
        Kolejnego dnia po skończonej lekcji geografii Angie zapytała pana profesora, czy przyjdzie do nich na wf. Widział, że Elizabeth słucha o czym rozmawiają i odpowiedział:

–      o której godzinie macie zajęcia?

–      12.55 – odpowiedziała ucieszona Angie

Spojrzał na Elizabeth z przekąsem i odparł: ”Przyjdę”. Elizabeth nie wytrzymała. Podeszła do nauczyciela i wykrzyczała mu prosto w twarz:

 - Nie ma pan nic lepszego do roboty niż patrzeć się jak ćwiczymy?
Po tych słowach nie czekając na odpowiedź wzięła z ławki swoją torbę i wyszła.
 Tak też się stało. Parę minut po godzinie pierwszej wszedł na salę gimnastyczną jakby nic się nie stało i przez kolejne 25 minut wpatrywał się w ćwiczące dziewczyny w tym na Elizabeth. Trzeba mieć naprawdę tupet żeby tu przyjść – pomyślała. Nie chciała żeby akurat ją widział na takiej lekcji jak ta.... Ubranie byle jakie, wygniecione, w dodatku nie była wielką fanką sportu i nie miała predyspozycji na sportowca. Może to akurat w niej lubił? Taką bezradność, zwyczajność i flejtuchowatość? Na lekcji grali w koszykówkę. Akcja rozpoczęła się na środku boiska. Bryan przy piłce, podanie do Tischner biegnie i błąd. Trener pokazuje na kroki, słychać gwizdek. Piłkę zza autu wybija drużyna przeciwna. Piłka trafia w ręce Elizabeth. Dziewczyna biegnie i rzuca do kosza. Brawa dla drużyny zielonych. 26 do 24 na prowadzeniu zielonych. Akcja rozpoczyna się spod kosza, przy piłce Miller. Podanie do Tischner. Dziewczyna traci piłkę. Bryan wyprzedza Tischner kozłując w dobrym tempie. Podaje do Moore. Dziewczyna przygotowuje się do dwutaktu, lecz w ostatniej chwili powstrzymuje ją Angie. Elizabeth upadła.  Gwizdek sędziego rozległ się po hali. Collins siedzący na ławce nie wiedział jak się zachować. Nie myślał o tym czy jest nauczycielem, mężczyzną, czy jej prywatnym chłopakiem. W tym momencie najważniejsze było zdrowie Elizabeth. Podbiegł do niej jak najszybciej:

–      Wszystko w porządku?

–      Ahhh.... boli mnie... strasznie boli
Uklęknął przed nią

–      To prawa noga?

–      Tak, tutaj przy kostce – odpowiedziała Elizabeth pokazując nogę
Nauczyciel ściągnął powoli czerwonego trampka z jej nogi, a następnie skarpetkę. Delikatnie podwinął długie spodnie dresowe Elizabeth i obejrzał jej nogę. Panna Moore wpatrywała się w niego i w to co robi. Nie sądziła, że to właśnie on będzie ją opatrywał.

–      Nieźle spuchnięta. Możliwe, że złamana – powiedział po chwili zastanowienia

–      Świetnie.... Rodzice są w pracy. Nie mam z kim iść do lekarza

W tym momencie podeszła nauczycielka wf-u - pani Carnot

–      Martin, ty już jesteś po lekcjach?
Bez zastanowienia odpowiedział.

–      Tak, a co?

–      To dobrze się składa. Zabierzesz pannę Moore do lekarza. Niech jak najszybciej prześwietlą jej tą nogę.
Martin spojrzał jeszcze raz na Elizabeth.

–      Dobrze

–      Dziewczyna nie była tym zbytnio zadowolona. Cała grupa dziewcząt patrzyła na nią jak na ofiarę, a najprzystojniejszy nauczyciel w szkole wziął ją pod swoją opiekę i zawiezie uczennicę do szpitala. Collins wziął Elizabeth na ręce i zaniósł do szatni zagadując po drodze:

–      Zaniosę cię do szatani. Poradzisz sobie sama?

–      No raczej... – odpowiedziała dziewczyna

–      Oj no... nie bądź taka opryskliwa, chcę pomóc - Spojrzał na nią swoim wyjątkowym wzrokiem. Zauważyła, że tylko na nią tak patrzy. Była oczarowana jego spojrzeniem. Była tak blisko jego ust. W każdej chwili mogła go pocałować. Zapach drogich perfum jeszcze bardziej ją do tego kusił. Jednak kontynuowała rozmowę jakby nic w jej głowie się nie wydarzyło.

–      Kto by pomyślał że pan profesor się tak o mnie troszczy?

–      Chciałem dobrze... no cóż, widać nie wyszło... poczekam za drzwiami.

Elizabeth przebrała się i powoli kulejąc przyszła do drzwi. Reakcja Martina była oburzająca ze względu na to co Elizabeth zrobiła.

–      Czy ty zwariowałaś? Chcesz jeszcze bardziej uszkodzić nogę?

–      Przecież musiałam jakoś wyjść.... – odpowiedziała pełna dumy i niezależności od nikogo.

–      Mogłaś mnie zawołać. Pomógłbym...

Elizabeth nie odezwała się ani słowem. Collins wziął ją na ręce i zaniósł do auta, które było zaparkowane tuż przed szkołą.

           Przez całą drogę nie zamienili ze sobą ani jednego słowa. Chyba oboje nie wiedzieli jak odnaleźć się w obecnej sytuacji.

- Panie doktorze i co z nogą? – zapytała zaciekawiona Elizabeth

- Jest poważnie nadwyrężona. Lepiej żebyś się oszczędzała przez najbliższe dni – odpowiedział lekarz wypisując receptę.

- Dobrze panie doktorze. Szkoła zapewni odpowiednią opiekę dla Elizabeth – odrzekł Collins, który był również w gabinecie.

- Jeszcze tylko recepta. Proszę pamiętać, aby maść wcierać 3 razy dziennie i za każdym razem założyć bandaż elastyczny – Lekarz podał receptę Collinsowi

- Dobrze panie doktorze. Bardzo dziękujemy – odpowiedział Martin i wyprowadził ostrożnie Elizabeth z gabinetu.

 - No to lekarza mamy za sobą. Czas wrócić do callage’u, a receptami zajmę się potem – odrzekł Collins chowający receptę do kieszeni koszuli.

Podczas drogi powrotnej Elizabeth nie wiedziała o czym z nim rozmawiać. W końcu jest dużo starszy, a przecież nie zacznie mu opowiadać co tam w szkole czy jak tam poszła jej matematyka. Zaczęła więc mówić o jego pomocy.
- Naprawdę nie musiał pan mnie tu przynosić. Poradziłabym sobie....

–    Wiem, że byś sobie poradziła. Chcesz być dużą i niezależną od nikogo dziewczynką tylko zapominasz, że sama długo nie pociągniesz. Póki co samowystarczalna nie jesteś.

Elizabeth spojrzała na Martina „z pod byka”. Co jak co ale koleś miał rację, a najgorsze było to, że nie potrafiła się do tego przyznać. Nie tyle przed samą sobą co przed nim. Położył ją ostrożnie na łóżko w pokoju, który dzieliła z Alice i Catherine.

–    Ja już sobie pójdę. Jutro widzimy się o 10.00 na geografii i nie ruszaj się z pokoju póki nie przyjdę.

–    Yyyyy... tak jest – odrzekła z przekąsem.

Do pokoju wróciły Alice i Catherine

- Eli!  Wszystko w porządku? – zapytała troskliwym głosem Alice siadając na rogu łóżka poszkodowanej.

- Oczywiście, że tak – odparła dziewczyna – najbardziej obawiam się tego, że jutro o 10.00 przyjdzie tutaj Collins na lekcję geografii żebym nie miała zaległości

- Jak już jesteśmy przy Collinsie…. Czy Ty mi nie miałaś czegoś opowiedzieć? – zagadnęła ją Alice

- No tak…. Widzę , że cię to bardzo ciekawi, więc po krótce mówiąc… Dotykałam się z Collinsem.

- Co zrobiłaś?

- To co słyszałaś – odpowiedziała Elizabeth nie chcąc się powtarzać

- Ale jak to się stało? Eli! On ma ponad 30 lat!

- wiem…. – po prostu nadal nie wierze, że to się stało – załamała się Elizabeth

- Więc jak do tego doszło? – dopytywała Alice

- No wiesz… wypiłam zbyt dużo, dosiadł się do mnie, a potem zaproponował wspólny taniec i stało się. Nie potrafiłam zapanować nad sobą.

- a jak on zareagował na to?

- myślę, że był zdziwiony ale z tego co pamiętam to nie przeszkadzało mu to i sam mnie dotykał

- No nie wierzę w to co słyszę – powiedziała na głos Alice

Po tych słowach dziewczęta usłyszały pukanie do drzwi. Catherine, która przysłuchiwała się rozmowie poszła otworzyć drzwi za którymi stał profesor Collins.

- Dobry wieczór. Przepraszam za tak późną wizytę ale chciałem tylko przekazać maść dla Elizabeth. Przypomnij jej, że ma smarować nogę trzy razy dziennie.

Collins podał maść uczennicy.

-  Już nie będę przeszkadzał.

- Jasne, przekażę – odpowiedziała Catherine

- jeszcze raz przepraszam za najście. Dobranoc

- Dobranoc

    

Następnego dnia

Równo z wybiciem godziny 10.00 do drzwi zapukał profesor Collins. Usłyszał tylko „Proszę” i wszedł do pokoju, w którym leżała na łóżku Elizabeth.

–    Jak się czujesz? - Zagadnął pierwszy

–    Nieco lepiej niż wczoraj ale dalej boli... – odpowiedziała Elizabeth podnosząca się na rękach, aby usiąść na łóżku

–    Mam nadzieję, że brałaś już tabletki przeciwbólowe i smarowałaś nogę maścią?

–    Tak... nie musi mnie pan tak pilnować!

–    Tak się składa, że muszę – ciągnął dalej Collins

Puścił jej zalotne oczko, a ona znów chciała go jednocześnie zabić i przytulić się do jego ciała.

–    No dobrze... więc na czym skończyliśmy ostatnią lekcję?

–    Żebym to ja pamiętała.... – wykrzywiła się Elizabeth spoglądając na niego ukradkiem

–    Chyba na demografii, czyż nie?

–    Ahh... no tak.

–    Możesz wymienić mi przyczyny, przez które współczynnik płodności jest malejący?

No tak...

•     brak odpowiednich środków materialnych do posiadania potomstwa

•     bezpłodność kobiet i mężczyzn

•     brak pomocy dla rodzin ze strony państwa

•     ukształtowanie się rodziny na zasadzie 2+1

–    No dobrze. Widać coś pamiętasz z ostatniej lekcji, co nie zmienia faktu, że jesteś leniem.

Elizabeth zezłościła się i wyjęła zza pleców poduszkę. Rzuciła nią w profesora. Właściwie nie wie czemu to zrobiła. Potraktowała go jak najlepszego przyjaciela, który przyszedł do niej w odwiedziny.

–    Ej ej ej! Czy ty, aby nie przeginasz? Bijesz nauczyciela? Ja cię tu na rękach noszę, a ty się tak odpłacasz? – Collins udawał poważnego ale zaczął się uśmiechać co go zdradziło

–    A masz....! - I również rzucił w nią poduszką. Zamiast lekcji zaczęli się śmiać i wygłupiać. Bawili się całkiem nieźle. Collins przychodził do niej codziennie, aby zapytać jak panna Moore się czuje.
             Po dwóch tygodniach Elizabeth wróciła do formy i znów mogła sobie pozwolić na zajęcia z całą klasą. W ten dzień klasa miała przygotować zadanie na temat zaludnienia w Azji. Następna była panna Moore. Elizabeth wstała i zaniosła swój zeszyt z zadaniem domowym.

–        I co ja mam pani dać?

–        No piątkę – odpowiedziała zdecydowanie

–        oczywiście, że nie – droczył się dalej

–        Ale dlaczego? – oburzyła się Moore

–        Bo zadanie jest od myślników czego ja nie lubię. Dostaniesz cztery - znów się głupkowato uśmiechnął, wpisał ocenę do zeszytu i oddał go uczennicy.

Elizabeth nieźle się wkurzyła. Po lekcji, gdy już wychodziła z sali Collins zapytał:

–   Coś ty taka nie w sosie? Stało się coś?
Znowu o to zapytał. To chyba jego ulubione zagadnięcie. Za każdym razem, gdy wychodzi ostatnia z sali pyta czy wszystko w porządku.

–   Nic.... jak zawsze nic.

I odeszła. On złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie. Jej serce zaczęło dużo szybciej i mocniej bić. Wtedy spojrzała na niego z bardzo bliska. Jego usta były tuż przed nią. Wpatrywała się w nie po raz kolejny. W głębi serca tak bardzo tego chciała. Nie tyle żeby on ją pocałował ale żeby chociaż ona mogła to zrobić.

Jego oczy również ją wtedy zaczarowały. Nieustannie się w nie wpatrywała.

    Właśnie w tej chwili Collins przybliżył się do jej ust i dotknął ich. Spełniło się to o czym nie tak dawno myślała. Byli całkiem sami. Pocałunek nie był głęboki ale jak wiele dla niej znaczący. Niby tylko muśnięcie wargami ale dużo dla niej warty. Szybko odsunęła głowę. Nie dowierzała własnym oczom. Wytargała się z jego objęć i wybiegła. Collins tylko palcami wycierał kąciki ust. Co wtedy miała myśleć? Ma zaledwie 18 lat, a on 35. Co z tego, że jest singlem przecież jest jej nauczycielem, a wnet profesorem. Nie mogła... Chociaż w głębi serca tak bardzo chciała zostać z nim i poczekać jak potoczą się wydarzenia.